Η διπλή ευθύνη του Δώνη!

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος.

Η συνεργασία του Γιώργου Δώνη με τον Παναθηναϊκό θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Θα πει κανείς, με τόσα πράγματα που γίνονται ή είναι να γίνουν στον Παναθηναϊκό αυτές τις ημέρες, ποιος ασχολείται με αυτό το θέμα. Σωστό. Αλλά θα περάσει ο καιρός, θα έχουν πια δρομολογηθεί οι διοικητικές εξελίξεις, όποιες και να είναι αυτές και η συζήτηση εκεί θα πάει. Στον Παναθηναϊκό του Δώνη και όχι πια στον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου, του Γιαννακόπουλου ή του Παϊρότζ...

Αυτό, λοιπόν, όταν θα έρθει η ώρα, θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, διότι θα πρόκειται για μια συνεργασία η οποία θα πρέπει να ζήσει μέσα σε μία πολύ παράδοξη κατάσταση. Μια ομάδα με πολλές δυσκολίες σε αγωνιστικό επίπεδο, πιθανότατα με βαθμούς μείον, με τεράστιους περιορισμούς σε μεταγραφές, μια ομάδα ανάγκης με λίγα λόγια, αλλά με ψηλά τον πήχη στο θέμα του προπονητή.

Είναι η παρακαταθήκη που αφήνει ο Μαρίνος Ουζουνίδης στον διάδοχό του. Ο χειρότερος Παναθηναϊκός της ιστορίας, στη φετινή αγωνιστική περίοδο, να έχει τόσο υψηλά στάνταρ στο θέμα του προπονητή. Ασφαλώς αυτό το καρπώνεται ο Ουζουνίδης με τη δουλειά του. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί βάρος για τον Δώνη. Κανείς δεν ξέρει αν θα δουλέψει σε καλύτερες ή σε χειρότερες (πόσο χειρότερες άραγε;) συνθήκες.

Σε όποιες συνθήκες, όμως και αν δουλέψει, θα κληθεί να υπερασπιστεί αφενός τη δουλειά του προκατόχου. Όχι σε ποιότητα ποδοσφαίρου, σε βαθμολογική θέση, σε σκορ και θέαμα. Αλλά σε λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Αυτό μάλιστα, είναι και πιο δύσκολο. Αλλά θα το βρει μπροστά του, θα μπει θέλει δεν θέλει στη διαδικασία της σύγκρισης, θα πρέπει πολύ περισσότερο να είναι έτοιμος για αυτό...

Αυτό είναι το ένα κομμάτι της ιστορίας. Το άλλο έχει να κάνει με τον ίδιο τον Δώνη. Η προπονητική του διαδρομή, κανονικά, θα έπρεπε να είναι ζηλευτή. Τού έχει δώσει επιτυχίες, τίτλους, διαφορετικές παραστάσεις και σε Κύπρο και Σαουδική Αραβία, πρότζεκτ ξεχωριστά σε ΑΕΛ και Ατρόμητο, κυρίως όμως τού έχει προσφέρει την ευκαιρία σε δύο από τις μεγάλες ομάδες της χώρας μας. Σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.
Σε 16 χρόνια προπονητικής καριέρας, ο Παναθηναϊκός θα είναι η τρίτη ομάδα του τέτοιου επιπέδου. Άλλοι σε περισσότερα χρόνια προπονητικής ζωής από τον ίδιο μπορεί να μην το έχουν ζήσει αυτό ούτε σε μία ομάδα τέτοιας δυναμικής. Για να συμβεί σε εκείνον, σημαίνει πολλά. Σημαίνει καταρχάς ότι το αξίζει.

Το θέμα είναι ότι μέχρι στιγμής ό,τι τού έχει δώσει η δουλειά του, τού το έχει πάρει πίσω η τύχη. Στην ΑΕΚ είχε πάει ως επιλογή του Ντέμη Νικολαΐδη, μόνο που ο Ντέμης Νικολαΐδης λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε. Όλα πια σε εκείνη τη συνεργασία είχαν αλλάξει και είχαν δυσκολέψει για εκείνον από το ξεκίνημα της θητείας, που έμοιαζε απίθανο να έχει επιτυχία. Όταν το 2012 πήγε στον ΠΑΟΚ, μπορεί να είχε πάει στον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, αλλά εκείνος ήταν ακόμη ένας ΠΑΟΚ πολύ πιο ανώριμος, σε όλα τα επίπεδα, σε σχέση με τώρα. Ακόμη μια προδιαγεγραμμένη συνεργασία...

Στον Παναθηναϊκό θα είναι πια η τρίτη τέτοιου είδους συνεργασία. Πρόκληση για εκείνον, ελκυστική στο άκουσμα, αλλά και πάλι γεμάτη από αστερίσκους. Δεν είναι δίκαιο για τον Δώνη. Αλλά είναι και ενδεικτικό. Του πείσματος που έχει για να πετύχει. Θα το χρειαστεί - πέρα από την προπονητική του αξία - για να ξεπεράσει τόσο την υψηλή ευθύνη που τού έχει αφήσει ο Ουζουνίδης, όσο και για την ακόμη πιο υψηλή ευθύνη που έχει ένας Παναθηναϊκός!